Prologue

            Ludzie opuścili planetę zwaną Ziemią 90 lat temu. Nieliczni pamiętają, jak tam było. Jednak żeby moja historia miała sens, przenieśmy się właśnie do roku 3000.

            Był ciepły lipiec, samo południe. Na dziś zaplanowany był koniec świata, ale ludzie mieli odkrycie naukowców gdzieś. Już tyle razy mówili i co – Ziemia nadal była, kręciła się wokół Słońca i własnej osi. Tak więc wszyscy cieszyli się słonecznym, spokojnym dniem. Do czasu.

            Niedługo potem niebo zachmurzyło się i znienacka zaczął padać grad. Dzieci uciekły do domów, a dorośli pośpiesznie wracali z pracy lub sklepu. Telewizja nie działała, jednak około godziny 16.42 – znanej historykom jako początek apokalipsy – media zawrzały i udało im się przesłać krótką wiadomość. To był koniec.

            Jednak nie Ziemi, nie! To był koniec rasy ludzkiej zamieszkującej planetę. Naukowcy już sprytnie kilka lat wcześniej przygotowali rakiety. Ratowali, kogo się dało, jednak ocalało zaledwie ok. szesnastu tysięcy ludzi i pięć tysięcy zwierząt. Wysłano nas na planetę odkrytą w 2013 roku - Kepler-62e, nazwaną dzisiaj Domhain. Ziemia za to została opanowana przez rasę Sendija, wyglądających jak człowiek kosmitów. Mimo wyglądu różnimy się od siebie wszystkim – oni mają coś z cyborgów, posiadają mechaniczne serca i nie potrzebują do życia powietrza, jedzenia oraz wody. Sendij sam w sobie jest przerażający, umie walczyć jak żaden człowiek, a do tego ta rasa powoli opanowuje inne, Bogu winne planety i gwiazdy.

            Mimo to co dziesięć lat na Ziemię wysyła się zdrowych, silnych nastolatków, specjalnie szkolonych do walki. Takiego młodzieńca nazywa się Ochotnikiem. Obserwuje Sendijów, kręci filmy i zapisuje notatki. Dotychczas na Domhain wrócił zaledwie jeden Ochotnik, poraniony, przerażony i niezdolny do mówienia. Wszystko, co zrobił zostało zniszczone.

            Dzisiaj ja wchodzę do malutkiego statku i lecę. Nazywam się Luna Ray. Jestem dziewiątą Ochotniczką.